Helemaal jarig dit mooie kind! Vorig jaar waren we op vakantie toen ik gebeld werd: “Ze is geboren! Ze heet X. En ze heet niet alleen X, maar Annemieke X!” Nou… wat er toen door me heen ging….! En vandaag hebben we haar 1e verjaardag gevierd. Wat is er heerlijker dan dat: aandacht te geven aan dat wat zo mooi en goed en zuiver is. Vieren dat zij zij is!
Toen ik net wist dat het moederschap voor mij niet zou komen, vond ik zwangerschapsaankondigingen erg moeilijk. Onverteerbaar zelfs. Ik herinner me die keer dat ik stampvoetend huilde van woede: dat het niet eerlijk was, dat wíj nú aan de beurt waren en dat niet anderen hun 3e of 4e kindje mochten krijgen.
Door de jaren heen verandert dat in mij. Het is niet meer de aankondiging die me van de leg brengt, maar mijn gedachten die op zo’n moment door me heen gaan. “Zie je wel, zij wel, jij doet echt iets fout.” Bijvoorbeeld. Misschien herken je er wel iets van.
Gelukkig weet ik van iets sterkers, iets groters in mij. Iets wat al die vragen en gedachten aan kan. Ze laat bestaan, ze in genade omarmt. Want nee, als je niet zwanger raakt, doe je echt niet iets verkeerds. Je kunt leren zorg dragen over wat je denkt, leren om je aandacht te besteden aan dat wat wél waar is. Aan dat jij een prachtmens bent, mét een verlangen en gemis.
En het feit dat de één wel en de ander niet – ook dat is niet een vraag, maar een gegeven. Het leven hier is niet volmaakt, niet perfect. En het is door het lijden heen dat we komen bij de opstanding. We hebben dat als mensen nodig. Als Jezus het ons voordeed en ons daarin uitnodigt; hoe kunnen wij dan doen alsof lijden niet bestaat?
En wat er toen door me heen ging: mijn naam zal een generatie verder gaan. Ik wil die tante zijn die tot in lengte van dagen zal worden herinnerd als de tante die hen zag zoals ze echt waren.
Dit is het volle leven. Leven met gemis en vervulling. Samen op een moment.
Dit is een voorbeeld reactie van Arjanne – Studio Above 😉