In deze blog lees je de eerste vier categorieën: de narcistische ouder, de autoritaire ouder, de toegeeflijke ouder en de rouwende ouder.
De narcistische ouder
Narcissus was een figuur uit de Griekse mythologie. Volgens deze mythe was hij een enorm knappe man. Iedereen die hem zag werd verliefd op hem. Maar Narcissus vond niemand goed genoeg! Hij zag zijn eigen spiegelbeeld en werd er verliefd op. Hij kon van dat beeld niet weglopen en op den duur kwijnde hij weg. Heel in het kort is dit het verhaal van Narcissus.
Narcistische mensen lijken op hem. Gedreven door charisma, zelfvertrouwen en een gevoel van superioriteit. Wanneer dit gevoel verstoort wordt, worden ze onaangenaam. Ze kunnen slecht tegen kritiek. Wanneer mensen met narcisme ouders worden, kun je je voorstellen dat ze perfectie eisen van hun kinderen.
De behoeftes van het kind worden gedefinieerd door de behoeftes van de ouder. Als het kind zijn behoeftes uit, krijgt het vaak de beschuldiging naar zich toe dat het niet attent is of egoïstisch. Narcistische ouders kunnen zich niet voorstellen wat het kind voelt en het kan ze ook niet echt schelen.
Ouders met narcisme trekken zich het gedrag van hun kind persoonlijk aan. Het draait allemaal om de ouder.
De autoritaire ouder
Deze ouder voedt de kinderen op volgens heel starre, vaststaande eisen. Als je een babyboomer bent (geboren tussen 1946 en 1964) of als je iets ouder bent dan dat, is de kans heel groot dat je bent opgevoed door autoritaire ouders. Dat was toen populair.
Deze ouders vragen veel van hun kinderen. Zonder tegenspraak moeten de kinderen alles opvolgen wat hun ouders hen opleggen. De redenen áchter deze regels worden door deze ouders niet uitgelegd.
Deze ouders maken zich niet druk over de gevoelens en denkbeelden van hun kinderen. Ook zullen autoritaire ouders hun kinderen eerder straffen of slaan dan een probleem met hun kind bespreken. De meeste ouders die mishandelen vallen in de categorie ‘autoritair’.
Als het kind gehoorzaam is, voelt de ouder zich geliefd. Als het kind niet gehoorzaamt of de regels van de ouders in twijfel trekt, voelt de ouder zich niet gerespecteerd en afgewezen. Het kind wordt verantwoordelijk gehouden voor de emotionele behoeften van de ouder.
Autoritaire ouders kunnen maar moeilijk afstemmen op hun kind. Vaak houden ze geen rekening met het kind. Er is geen interesse in het kind en er wordt gedaan wat makkelijker is. Voor het kind is dit ingrijpend: het gaat leren dat het hebben van wensen en behoeftes egoïstisch is en dat hij die beter voor zich kan houden.
De toegeeflijke ouder
De toegeeflijke ouder is het tegenovergestelde van de autoritaire ouder. “Don’t worry, be happy” is hun motto. De toegeeflijke ouder is de ouder die de weg van de minste weerstand kiest. Door die weg van de minste weerstand te kiezen, leer je kinderen niet teveel van zichzelf te verwachten of eisen. In het beste geval willen ze gewoon dat hun kinderen gelukkig zijn. In het slechtste geval willen ze zich gewoon niet inspannen voor de opvoeding. Hoe dan ook, ze geven hun kinderen geen grenzen, geen structuur of sterke volwassen aanwezigheid.
De kinderen vinden hun toegeeflijke ouders vaak heel liefdevol. Er zijn nauwelijks conflicten en deze ouders zeggen weinig ‘nee’ tegen hun kinderen.
Het is lastig te begrijpen dat wat er niet is belangrijker kan zijn dan wat er wel is.
Een andere valkuil van toegeeflijke ouders is dat het kind onvoldoende feedback krijgt. De kinderen moeten zelf maar uitzoeken wat ze van zichzelf verwachten, waar ze goed in zijn, wat hun zwakke punten zijn.
De rouwende ouder
Rouwende ouders proberen vaak wanhopig het beste van de situatie te maken. Het is niet gemakkelijk om een rouwende ouder te hebben, of te zijn. Niet alle rouwsituaties monden uit in emotionele verwaarlozing.
Wanneer een ernstige diagnose niet gedeeld wordt met het kind, maar één van de ouders langzaam achteruitgaat en overlijdt, heeft dit enorme impact. Wanneer de overledene niet genoemd wordt, er geen aandacht is voor het verdriet van het kind – de gevolgen kunnen enorm zijn! Kortom: krijgt het kind geen erkenning, aandacht en begeleiding voor de emoties die het voelt, dan kan er sprake zijn van emotionele verwaarlozing.
En jij?
Herken je jezelf of (één) van de ouders in bovenstaande? In een eerder blog vertelde ik al dat het niet gaat om je ouders te blamen, een zwarte Piet te geven of ze af te branden. Maar wat wel helpt, is om de waarheid te zien, om te zien wat jij als kind gemist hebt. Je kindertijd komt er niet mee terug, maar als je niets doet aan de pijn die er binnen in je is, dan blijft de pijn – hoe oud je ook wordt.
Het mooie van volwassen zijn, is dat ons brein vanaf een jaar of 23 volgroeid is. Dat wil zeggen: vanaf dan ben je in staat om jezelf te geven wat je als kind gemist hebt. Met de juiste begeleiding en tools kan ik je helpen te zorgen voor het kleine meisje of jongetje in je. Als dat heelt, voel je je meer mens, echt mens! Op de homepage kun je de link vinden om contact met me op te nemen: welkom!
Laat een reactie achter