"tell me, what is it you plan to do with your one wild and precious life?"

Mary Oliver

Nieuwe wegen!

Jaren geleden rolde ik met een berichtje (“volgens m’n schoonmoeder ben jij goed met kinderen, wij zoeken opvang voor ons zoontje”) en een avontuurlijke houding in m’n werk als gastouder. Wat begon met 1 kindje, groeide uit tot een dagelijks groepje van zo’n 4, 5 en soms 6 kinderen.

Ik deed m’n werk met veel plezier en liefde. Kleintjes die afhankelijk waren van me, me in vertrouwen die dag overhandigt waren, kostbare geschenken!

Afentoe waren er wat irritaties rondom een contract. Ouders die mijn werkdag in wilden delen, wilden vertellen welke spullen ik moest gebruiken (een box – alle jaren niet nodig gehad, waarom bestaan die dingen?), ouders die de kosten voor de opvang tot op de cent vergoed kregen, maar toch klaagden over de factuur. Ik doorstond het. Leerde ervan en groeide.

Een aantal jaren verder groeide er in mij een verlangen naar ook zo’n kleintje. Intens bitter en hartverscheurend het bericht dat dat niet zou gebeuren. Ondertussen deed ik m’n werk. Putte energie uit de zorg voor de kinderen. Het troostte me, dat ik er voor ze kon zijn. Niet een dag heb ik het moeilijk gevonden of taai wat m’n werk en eigen verlangen naar een kindje betrof.

Dankbaar ben ik, voor alle jaren stampende voetjes in ons huis. Vieze vingertjes aan de net gelapte ramen, het zoveelste rondje met de stofzuiger, luiers verschonen en snot wegvegen. De oneindige knuffels, de driftbuien van peuters, alle waarom-vragen, boekjes voorlezen, wat lekkers bakken en de ritjes met de bakfiets.

Er kwam ook een einde aan dit verhaal. Het dagelijks zorgen viel me steeds zwaarder. Ik koos om de stap in het diepe te wagen: weg regelmatig en goed inkomen, nooit meer zuurverdiend geld, maar léven en doen wat nóg beter bij mij past! Durf jij?

Laat een reactie achter

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *