Mijn werkdag zit erop en tijdens het eten koken gaan mijn gedachten naar de cliënten van vandaag. En naar mijn handelen. Hoe is het met ons dat we zo graag steeds ergens de vinger op willen leggen? Willen verklaren, begrijpen?
Het klopt dat in therapie gekeken wordt naar hoe iemand is opgegroeid, hoe het gezin van herkomst is, of er bijzondere en/of heftige gebeurtenissen hebben plaatsgevonden. Wat we soms lijken te vergeten, is dat therapie/hulpverlening gaat over dat wat er níet was.
En dat is moeilijk te verdragen.
Want: “Ik heb een prima jeugd gehad, fijne ouders, leuk gezin…” “Ik snap het niet, ik heb niets traumatisch meegemaakt vroeger en nu zit ik hier…” “Ben ik 27 en heb ik nog m’n leven niet op orde..” Of: “Vroeger had men niet eens tijd om hierover na te denken…” (zou het toen beter geweest zijn?)
Zomaar wat zinnetjes die ik hoor en bij me zijn blijven haken.
Als het gezin waarin je bent opgegroeid aan de buitenkant er leuk uitzag, dan zag niemand wat er ín het gezin ontbrak. Of jij als kind kreeg wat je nodig had, waar je recht op had, puur omdat je kind was. We groeien op in een maatschappij waarin ’emotioneel ongezien’ een grote impact heeft. Dat wat er níet was, daar gaat therapie over. Niet de arm van je lieve moeder om je heen terwijl je intens verdrietig was. Niet de liefdevolle en krachtige woorden van je vader als je lag te huilen. Tranen die je niet mocht laten gaan want ‘grote jongens huilen niet’, ik noem maar een dwarsstraat.
Als je emotioneel ongezien werd als kind, heeft dat te maken met een ouder die emotioneel onvolwassen is.
Wat zijn enkele kenmerken van die onvolwassenheid? Eerder schreef ik er al over, maar hier nog een aantal kenmerken:
- het draait altijd om een persoon. Als je een verhaal wilt vertellen, je bent nog niet uitgesproken of de ander heeft het verhaal overgenomen en laat geen ruimte voor jou. Met woorden als “herkenbaar…” en daar komt het verhaal. Of: “Oja, dat ken ik, want…”
- zelfreflectie is niet aanwezig
- het maakt niet uit wat je voelt, jouw gevoelens doen er niet toe.
- er wordt nogal wat uitgeflapt zonder na te denken
Als je niet weet dat het om emotionele onvolwassenheid gaat, kun je gaan denken dat het aan jou ligt. Je gaat je onzeker voelen en vraagt je af wat je steeds fout doet. Een situatie zoals hierboven vraagt om actie. Om afstand (tijdelijk wellicht), om herpositioneren ten opzichte van de ander. En dat kan een taaie weg zijn.
Je hebt het nodig om jezelf te gaan zien. Dat eerst. En heb je daar hulp bij nodig, weet je welkom!
Laat een reactie achter